Zapraszasz ją do siebie...

…

Zapraszasz ją do siebie

w szklankach podajesz jej gorycz

i ciernie…

patrzysz

a ufność jej wokół ciebie

tworzy płomienie

dłonie zaciskasz jak węże na sercu
dłonie zaciskasz na uczuciach

zmieniłeś zamki

ona wciąż szuka do ciebie gdzieś klucza…

mówi skarbie…

a ty otrząsasz się jak

przed deszczem

mówi kochanie moje…

przecież tu jestem

a ty odległy jak stulecia

tworzysz mury

wyrywasz i depczesz jej skrzydła

nie umie polecieć ze śmiechem

gdy wciąż otwierasz jej bramy do piekła…
Anita Steciuk