Nie znajdą źródła...

…

Nie znajdą źródła twojej prawdy…

bo tato nie zna własnego wczoraj

mama pachnąca kwiatem jabłoni

natury uśmiechem kocha…

gdzie idziesz własnym niepokojem

trzepocząc nerwowo oddechem jak motyl

masz skrzydła u ramion…

którymi chronisz własne dzieci

przed nim i alkoholem

przed brakiem zasad…

nie chcesz myśli o nim

bo pełne są lęków

tak jak twoja miłość

jeszcze drży ukradkiem jak płomień…

krzykiem ptaków odlatuje zaufanie

bezinteresowność…

szczerość…

w rozmazanym strachem wzrokiem

rozmyty wszechświatem odszedłeś

chwiejnie

szklanym światem...

a ona do ciebie szła jak przez wodę

uporem…

patrzyłeś niecierpliwie zegarem

nie miałeś czasu

uciekałeś przed jej płaczem...

teraz nie rozumiecie już siebie

dzielą was stulecia…

dzielą was myśli…

rozmawiacie milczeniem…

w dłoni zamiast serca

kamień do obrony

i anioły nienawiści

otwierasz usta syrenim śpiewem

prosi cię ze smutkiem...
zamilcz…

nie zbudujesz już świata z okruchów

gdy ty wciąż rzucałeś w niego kłamstwa

jak dynamit… Anita Steciuk