Powiedz mi Fryderyku...

...
Powiedz mi Fryderyku

dlaczego tyle smutku w twojej muzyce

gdzie myśli biegną i przebijają się przez ciszę

co w sercu twoim tworzą dźwięki fortepianu

czy są jak wiersze

za czym mój panie tęskni twe serce

za uczuciem które przychodzi zawsze znienacka

i jest bezdomne bo jednostronne

za dotykiem dłoni na twojej skórze

takim z pragnieniem gdy płoniesz

i kwitnąc chciałbyś jak róże

czy tęsknisz za ustami co pasują do twoich tak dokładnie

że żyłbyś czyimś oddechem gdy z ust twojej miłości słowo wypadnie

za tym tęsknisz mój panie

że tak samotnie trącasz klawisze

przebijasz serce samotne

zagłuszyć chcesz ciszę

i dźwięki rozrzucasz jak diamenty czyste

toczą się po stole i w próżni zawisłe

umierają nie trafiwszy na jej zainteresowanie

umiera jak kalendarze każdego dnia

kartka po kartce wasze kochanie

i dźwięki roztrwonione smutkiem niesie widnokrąg

aż stają się żadne małe maleńkie malutkie

za czym tęsknisz za muzyką

miłością czy wierszem

za kim biegnie twoje serce

wzrok skupiłeś na klawiaturze

krew czerwona jak róże twoje serce wypełnia

tworzysz smutek wielkość piszesz własną

milczysz zamyślonym wzrokiem

dajesz jej marzenia

coraz więcej w niej światła coraz mniej cienia

tworzysz dźwięki miłości i serca jasność

Anita Steciuk