Mówisz że anioły...

…

Mówisz że anioły nie umierają zawsze są obok

i pewnie jutro przyjdę znowu znikąd

a ty będziesz patrzył w te wielkie oczy i  liczył łzy

z których jestem utkana

jak z pocałunków i dotyku

krzyczysz moje imię

wiesz że gdzieś będę

ale tylko echo powtarza dźwięk
twoich słów i wraca puste

przemierza horyzont i gaśnie

jak twoje sny o mnie

idziesz smutkiem znów się chwiejesz nie ma mnie obok

szukasz w ludzkich oczach mojego odbicia

znajdujesz siebie i setki pytań

dlaczego umiera to co kochamy najbardziej

w kimś gdy stoimy obok

wiatr rozrzuca resztki naszych westchnień

nie ma mnie dla ciebie

Bóg zbiera miłość i nasze anioły bo ich nie rozumiemy

bezsilność jest krzykiem kruchym jak ludzkie uczucia

i nasze lęki

na drodze pozostał srebrny krzyż

smutkiem nagich pajęczyn

i łzami opływa rosy

Anita Steciuk

Wiersz wydany w antologii papieskiej 2018