Mówisz że anioły...

…

Mówisz że anioły nie umierają…

zawsze są obok

i pewnie jutro przyjdę znowu znikąd…

a Ty będziesz patrzył w te wielkie oczy

i  liczył łzy…

z których jestem utkana…

jak z pocałunków

i dotyku…

krzyczysz moje imię…

wiesz że gdzieś będę

ale tylko echo powtarza dźwięk
Twoich słów i wraca puste…

przemierza horyzont

i gaśnie…

jak Twoje sny o mnie…

idziesz smutkiem znów się chwiejesz

nie ma mnie obok…

szukasz w ludzkich oczach mojego odbicia

znajdujesz siebie i setki pytań…

dlaczego umiera to co kochamy najbardziej

w kimś gdy stoimy obok...

wiatr rozrzuca resztki naszych westchnień

nie ma mnie dla Ciebie…

Bóg zbiera miłość i nasze anioły
bo ich nie rozumiemy….

bezsilność…

jest krzykiem kruchym jak ludzkie uczucia
i nasze lęki …

na drodze pozostał srebrny krzyż…

smutkiem nagich pajęczyn

i łzami opływa rosy… Anita Steciuk

Wiersz wydany w antologii papieskiej 2018.