Przełamana pogoda słońcem...

...
Przełamana pogoda słońcem
jak stłuczone lustro
żyje każdym kryształem
górskich przecznic...
idąc wśród was
zamknięta we własnej bryle
staję się mniejsza
niż wasze istnienie
trwacie w wieczności góry
człowiek boskie maleństwo
klepsydry czasu
tylko jak pyłek gdzieś przelatuje...
powiek mrugnięcie
nie pozostawi po nim śladu
pejzaż pozostanie niezmienny
gór majestat...
gór wiekami sennych...
w księdze czasu nie zapisze nas
nawet myślami...  Anita Steciuk