Szary smutek srebrne iskry...

...
Szary smutek srebrne iskry
rozsypuje szronem...
wokół w lodu taflach zamarznięte listki
jak grafiki uwięzione niepokojem...
w dłoniach dotyk zagubiony szuka jeszcze ciepła...
i tamtego zapatrzenia ukrytego jak uczucia
w niezaadresowanych do Ciebie nieśmiałością wierszach...
usta ciągle pamiętają naznaczenie pocałunkiem
i to co było szczere
inne jak to wszystko...
nasze wczoraj które nigdy już nie stało się dla nikogo nowym jutrem...
skrzypce płaczą wirtuoza wiatru i tęsknoty zwinnym smyczkiem...
rwąc serce bezsilnością na kawałki jak perły nanizane
na pajęczyny kruchej naderwanej nitce... Anita Steciuk