Cienką kreską...

...

Cienką kreską malujesz nasz obraz

ciszę o poranku milczeniem układasz

życie co się nad wyraz nad nami rozrosło 

bez serca roztrwaniasz...

dotyk chłodny czujemy najczęściej...

zabierasz nas rozchylając niebo skrzydłami 

i idziesz zamyśleniem przed siebie 

piórami ciągnąć za sobą ziemi aksamit...

i tylko dziwią się noce

że tyle wokół jest smutku...

że tyle żalu w westchnieniu...

i tylko pełne są pejzaże echa 

za Tobą trwają w skardze w milczeniu...

deszcz miarowo gdzieś dzwoni

otula srebrne od łez potoki

smutno jemu 

że przeszłaś po nas przed czasem

że tyle ludzi usnęło snem tak głębokim...

i tylko zegar wszechświata co ciszą zamarł w pół szeptu

co ciszą zamarł w pół słowa

kruszy wskazówki z lodu

coś pozostawia po nas

coś gubi...

coś chowa...

i tylko żal nam odchodzić

i  tylko żal nam zasypiać

grafiki z ludzkich losów utkane...

smutkiem i żalem pogubi cisza... 

Anita Steciuk