Mogłabym trochę ciszej pamiętać wszystkie burze

po których moje skrzydła traciły wysokość

oznaki miłości po której przestałam ufać

mogłam przecież głośniej płakać

przestać ukrywać to co boli

ale musiała wyjść ze mnie

musiała mnie sprzedać

liryka pośrednia i bezpośrednia

metafory dnia codziennego

słowa które poleciały nad światem

czyste kształtne ulepione z tych wszystkich dni w których brzęczały ciszą

może trzeba było mówić o tematach o których nie wypada

bo przecież bezpieczniej udawać że nic się nie dzieje

lepiej było nie widzieć dziecięcych łez

i tego że ktoś wciąż upada

krzyczy bez słów o to aby przestano bawić się jego życiem

gdzieś przecież istniała granica

a piekło przecież czasem usypiało pod progiem

dziś mówisz że się nie uśmiecham

ranię słowem bo nie mam uczuć

a przecież kwitnie we mnie poezja duszy

która daje uczucia innym ludziom

wciąż trzymam się własnych granic

nie rozumiem ciepła uczuć

wciąż chowam się i żyję w tamtym krzyku

Anita Steciuk

                Helene Beland