Okno to czasem ratunek i przepaść
i tyle możliwości
oddech czerpany strumieniem

garści światła
dotyk wolności
można mieć granice
można iść gdy granic tych nie ma
rozkoszować się lotem jak ćma pędząc do światła
ze skrzyżowanymi do ziemi rękoma

bez skrzydeł szeptem dotknąć kruchości

nawet nienamacalnej
szklane ptaki umierają w zderzeniu z ziemią najprędzej
z raną w sercu ukrytą na co dzień

dla innych niewyczuwalną

Anita Steciuk

Z antologii Granica

             Mrs. White