Cicho jakże cicho...

Cicho jakże cicho 

wiatr tylko gamę barw niesie

iluzją koloru rozwiewa mgły przydrożne

jeszcze nie czas szepczą trawy

jeszcze nie czas

jeszcze się wahają

senne drzewa przystają niepewne wiosny

a przecież ona przybiegła półnaga ustrojona w promienie słońca

z pierwiosnkiem w dłoni gałązką forsycji

wiankiem zielonym

gubi żurawie polem

bociany przeciągłe wodzi niebem

przecinki rzuca skowronka

i biegnie zanosząc się 

lekkim dźwięcznym figlarnym śmiechem

Anita Steciuk

          Fot. HRISTO ANESTEV