Zawieszeni w próżni...

...
Zawieszeni w próżni mamy tylko myśli
w różnych bladych kolorach
nadzieję na normalność coraz mniejsze
patrzymy na siebie jak wilki
w kolejce po codzienność
stojąc wciąż w martwym punkcie
czarna kredką skreślamy dni
które niczym się już nie różnią
zamykamy drzwi
milczymy
uciekamy w samotność przed ludźmi
wirtualne mamy już dziś dotyk
pocałunki i wszystko
serce straciło znaczenie
z nadzieją czekamy na uśmiech
na uczucia na miłość
na inne lepsze jutro

 Anita Steciuk