Zimnym srebrem

 
Zimnym srebrem wiatr dotknął niebo
dłońmi mgły nagie pieścił
chłodnym słowem ustom zabrał piękne słowa
i pognał niebem w dal bez czułości...

płatki śniegu uciekały gdzieś lawiną aby spadać jeszcze niebem chętniej
czas aniołom wdzięk wplótł z troską w pióra
smutne gwiazdy zaplątane w puch drgały sennie

ból istnienia poniósł wicher szorstki
zamiótł skrzydłem troski gubiąc łzy lodu anioł
pozakrywał śniegiem miasta wioski
w serca zagubione tchnął ciepło nadzieją

słowa gniewem wykrzyczane gdzieś ucichły
pewnie skryte strachem umierały w nagich drzew poszumie

to że kres ich i że chwile już ostatnie

nie pojęły nic gasnąc słodko nierozumnie

zamyśleniem pejzaży czas przystanął niosąc ciszę

dobre słowo popłynęło ze spokojem

fletnie wiatru pastorałki nocy grały

gdy zmierzch zapadał zmysłów grą iluzją i melodii nastrojem...

Anita Steciuk

           Zdjęcie Agnieszka Jarek