Budzę się kolorami...

...

Budzę się kolorami  a senność przyziemna
igra tańczy światłem a ona tajemna 
gdy toń wody się srebrzy szafirem nabrzmiewa
turkusem krople dotykają dna
to znów łaszą się do stóp odcieniami nieba 

granatem lub chabrem mieni się firmament niebieski 
ultramaryn lub błękit przenosząc królewski
kradną sobie kolory przemiennie indygo 
łany traw się płożąc nieszczerze wtórują intrygą 

powabne spojrzeniem falban powłóczystych 

pochylają głowy z zamiarem nieczystym 

zieleń patynowa iskrzy łzawo rosą

a kryształki słońca limonką się złocą miętowo chichocząc 

łany zbóż pszenicy nabrzmiałe szeptami

jak kobiety brzemienne przepiękne kształtami 

chełpią się dostatkiem w swoim majestacie 

nie angażują się w waśnie 

muzą połechtane marzą gdy ona w przelocie 

skrzydłami wiatr chłodzi pejzaże z wdziękiem i ekspresją

gubi liść kolory wtórując dzikim niepokornym echom 

grają akordami zmysły kuszące 

w niemym zachwycie konają wieczory 

szlochając na smutno za czerwonym słońcem 

jakby mało było fortepian łopianów 

krzyczy do księżyca poprzez głośne gamy 

w efektach skąpane niemych pejzaży

płaczą za deszczem tkliwe eteryczne żaby 

wsłuchane w melodie gubione przez ptaki

spływają krople łez zasłuchaniem na fontanny barki 

nawet motyle nad gama przysiadły 

świerszcze przyczajone też na koncert wpadły

iluzją kolorów co jak paw się pyszni

muzyka wybuchła czas kolorem się zamyślił 

i tylko milczał malarz natury cichy niepozorny 

co koncert ten stworzył kolorami wojny 

wibracje i dźwięki sonaty akordy 

poszedł sercem dalej 

gdy noc spadła gwiazdami 

i sen zawładnął światem cichy tak upojny 

on czernią nocy czas spowolnił 

Anita Steciuk